مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت

آلودگی هوا به معنی آلوده شدن محیط داخلی یا خارجی با هرگونه عامل شیمیایی، فیزیکی یا بیولوژیکی است که ویژگی‌های طبیعی جو را تغییر دهد.

وسایل احتراق خانگی، وسایل نقلیه موتوری، تأسیسات صنعتی و آتش‌سوزی‌های جنگلی از منابع رایج آلودگی هوا هستند. آلاینده‌هایی که بیشترین اهمیت را برای سلامت عمومی دارند شامل ذرات معلق، مونوکسید کربن، اوزون، دی‌اکسید نیتروژن و دی‌اکسید گوگرد هستند. آلودگی هوای بیرون و داخل ساختمان موجب بروز بیماری‌های تنفسی و سایر بیماری‌ها شده و یکی از عوامل مهم بروز بیماری و مرگ‌ومیر به‌شمار می‌رود.

داده‌های سازمان جهانی بهداشت نشان می‌دهد که تقریباً تمام جمعیت جهان (۹۹٪) هوایی را تنفس می‌کنند که از حدود راهنمایی‌شدهٔ WHO فراتر رفته و دارای سطوح بالای آلاینده‌هاست؛ کشورهای با درآمد کم و متوسط بیشترین میزان مواجهه را دارند.

کیفیت هوا ارتباط تنگاتنگی با اقلیم زمین و اکوسیستم‌های جهانی دارد. بسیاری از عوامل مؤثر بر آلودگی هوا (مانند احتراق سوخت‌های فسیلی) همان منابع انتشار گازهای گلخانه‌ای نیز هستند. بنابراین، سیاست‌های کاهش آلودگی هوا یک استراتژی بُرد–بُرد برای اقلیم و سلامت محسوب می‌شوند؛ چرا که هم بار بیماری‌های مرتبط با آلودگی هوا را کاهش می‌دهند و هم به کاهش تغییرات اقلیمی در کوتاه‌مدت و بلندمدت کمک می‌کنند.

 

منبع: https://www.who.int/health-topics/air-pollution#tab=tab_1